نقد و بررسی فیلم Bombshell: وقتی حرف مناسبی برای گفتن درباره جنبش MeToo یا فاکس نیوز ندارید

فضای فیلم Bombshell «بمب‌شل» باید ترکیبی تحریک پذیر و قابل اشتعال باشد. در یک طرف با فضای مسموم فاکس نیوز روبرو هستیم – مکانی که در آن بی‌عدالتی فقط علیه مردان پولدار و سفیدپوست رخ می‌دهد – و در نقطه مقابل جنبش MeToo را داریم. به نظر می‌آید کارگردان جی روچ (Jay Roach) و نویسنده چارلز رندلف (Charles Randolph) حرف خاصی برای گفتن درباره فاکس نیوز به عنوان سازمانی که در آن آزارهای ج.ن.س.ی صورت گرفته ندارند. آن‌ها اجازه می‌دهند داستان روایت شود، اما هیچ نظر یا نقدی به آن ندارند، بنابراین این کشمکش سطحی به چیزی بیشتر از بیان احساسات تبدیل نمی‌شود. این فیلمی است که آزار و اذیت را مورد انتقاد قرار می‌دهد، اما سپس شاهد درآوردن ادای گویندگان خبر فاکس نیوز توسط بازیگران هستیم. به نظر می‌آید رندولف قصد داشته جذابیت و کمدی سیاه فیلمنامه قبلی خودش The Big Short «رکود بزرگ» را وارد این فیلم کند، اما روچ اصلا نمی‌داند چطور آن را اجرا کند، پس Bombshell به فیلم مهمی تبدیل شده که خودش نمی‌داند هدفش چیست.

این فیلم داستان سه کارمند فاکس نیوز را دنبال می‌کند. ابتدا یکی از ستارگان شبکه یعنی مگان کلی (با بازی شارلیز ترون (Charlize Theron)) که پس از مناظره انتخاباتی جمهوری خواهان به هدف اصلی خشم دونالد ترامپ تبدیل شده است؛ همچنین گرچن کارلسون (با بازی نیکول کیدمن (Nicole Kidman)) که وقتی راجر آیلز (با بازی جان لیسگو (John Lithgow)) زمان کاری او را به ساعتی کم بیننده تغییر می‌دهد قصد دارد از رئیس فاکس نیوز شکایت کند؛ و سپس تهیه‌کننده جوان و جاه‌طلب کایلا پاسپیسیل (با بازی مارگو رابی (Margot Robbie)) که فکر می‌کند توانایی تبدیل شدن به تهیه‌کننده موفقی برای این شبکه را دارد. داستان این زنان زمانی با هم تقاطع پیدا می‌کند که مشخص می‌شود آیلز طی ریاست بر شبکه زنان زیادی را مورد آزار ج.ن.س.ی قرار داده است.

به نظر می‌آید Bombshell قصد دارد نشان دهد روش کاری فاکس نیوز کاملا با جنبش MeToo ارتباط داشته و در شبکه‌ای که مردان را برتر از زنان می‌داند قطعا متجاوزانی در جایگاه‌های قدرتمندش قرار دارند. اما Bombshell نمی‌تواند این نکات را نشان بدهد بنابراین داستان را به شکل نادرستی روایت می‌کند. در اینجا با رویکردی آشفته روبرو هستیم که بدون اینکه حرفی برای گفتن داشته باشد می‌خواهد ظاهر خودش را طوری نشان دهد که انگار حرفی برای گفتن دارد.

مشکل جنبه MeToo داستان این است که فقط مربوط به فاکس نیوز نیست. شاید چنین اتفاقاتی در فاکس نیوز اجتناب‌ناپذیر بوده، اما چنین آزارهایی فقط مخصوص یک شرکت یا اداره خاص نیست. مثلا هاروی واینستاین پول زیادی به حزب دموکرات اهدا کرد اما مشخص شد یک متجاوز بوده است. Bombshell می‌داند آزار ج.ن.س.ی بد و اشتباه است، اما نمی‌داند چطور بحث را پیش ببرد یا مقیاس این مشکل را با ایجاد بینش بیشتری به آن گسترش دهد.

Bombshell بخش فاکس نیوز داستان را هم خوب روایت نمی‌کند. شاید به دلیل اینکه فاکس نیوز خیلی بزرگتر از زنجیره وقایع رخ داده در فیلم است، اما Bombshell تلاشی برای نقد فاکس نیوز به جز حرف‌های تهیه‌کننده جس کار (با بازی کیت مک‌کینون (Kate McKinnon)) ندارد: «تو باید طرز تفکر یک پلیس ایرلندی رو داشته باشی. دنیا جای بدیه. مردم احمق‌های تنبلی هستن. اقلیت‌های جامعه مجرم هستن. از خودت بپرس چه چیزی مادربزرگم رو می‌ترسونه یا پدربزرگم رو عصبانی میکنه؟ جواب داستانیه که فاکس نشون میده.» اما Bombshell نمی‌خواهد این نظر را بیشتر گسترش دهد، که با توجه به اینکه فاکس نیوز طی چند دهه گذشته بازوی تبلیغاتی حزب جمهوری خواه بوده خیلی عجیب است. محبوبیت فاکس نیوز تاثیر زیادی روی حقیقت و سیاست در آمریکا داشته، و Bombshell اصلا به این موضوع اشاره‌ای نمی‌کند.

به جای آن Bombshell بیشتر انرژی خودش را روی این گذاشته تا بازیگرانش ادای کارکنان فاکس نیوز را مثل Saturday Night Live «برنامه زنده شنبه شب» درآورند. بله شارلیز ترون خیلی خوب نقش مگان کلی را بازی می‌کند، اما خب که چی؟ من پس از تماشای فیلم شناخت بیشتری نسبت به کلی پیدا نکردم و وقتی او سعی می‌کند با کارکنان کنونی و سابق فاکس نیوز مصاحبه کند، فیلم در آستانه مسخره بودن قرار می‌گیرد. وقتی کلی را بالای ساختمان فاکس در حال صحبت کردن با منابع خبری خودش می‌بینید، فقط به این فکر می‌کنید که: «اگه اون این انرژی رو صرف گوگل کردن این می‌کرد که چرا درآوردن ادای دیگران بده، شاید هنوز شغلش رو نگه داشته بود.» اعتراف می‌کنم انتخاب ریچارد کایند (Richard Kind) در نقش رودی جولیانی انتخاب درستی بوده، اما در کل انتخاب گروه بازیگران باعث نشده این شخصیت‌ها یا سازمان فاکس نیوز را بهتر بشناسیم.

واقعا نمی‌دانم Bombshell برای چه کسانی ساخته شده، به جز آن‌هایی که کلا از این ماجرا بی‌اطلاع بوده‌اند. لیبرال‌ها داستان را می‌دانند؛ محافظه کاران آن را نادیده گرفته‌اند؛ پس تنها کسانی که باقی می‌مانند عده‌ای آدم بی‌اطلاع هستند که احتمالا طی سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ خواب بوده‌اند و حالا می‌خواهند بدانند چرا مگان کلی دیگر در فاکس نیوز کار نمی‌کند. نتیجه گیری Bombshell ، اینکه برای فرار از محیط مسموم فاکس نیوز و آزار ج.ن.س.ی باید بیخیال همه چیز شوید خیلی سطحی و مسخره است، اما وقتی دو مرد داستانی درباره زنان روایت کنند که در محیط کاری مورد آزار قرار می‌گیرند نتیجه‌اش همین می‌شود. نه اینکه مردان نتوانند داستان‌هایی درباره زنان روایت کنند، اما در Bombshell موفق به چنین کاری نشده‌اند.