نقد و بررسی انیمیشن The Addams Family: ناتوانی بازیگران بزرگ در به موفقیت رساندن انیمیشنی سطحی

انیمیشن The Addams Family «خانواده آدامز» که هرگز به اندازه کافی عجیب و غریب، ترسناک و زننده نیست، داستان ترسناک و جالب چارلز آدامز (Charles Addams) را وارد قرن ۲۱ کرده که نتیجه آن یک کمدی کودکانه پر از اشارات فرهنگی مسخره و تفاسیر نصفه و نیمه درباره اهمیت فراگیر بودن است. در فیلمی که به نظرش جالب است چندین سر جداشده ترانه کاردی بی را بخوانند، شاهد نکات نوستالژیک جذاب و صداپیشگی‌های سرگرم کننده‌ای هستیم – مخصوصا توسط کلوئی گریس مورتس (Chloe Grace Moretz) در نقش ونزدی بداخلاق – اما کارگردانان کانرد ورنون (Conrad Vernon) و گرگ تیرنان (Greg Tiernan) مقدار خیلی کمی از آن انرژی را وارد این فیلم کرده‌اند که باعث جذابیت و محبویت انیمیشن Sausage Party «سوسیس پارتی» آن‌ها شده بود.

The Addams Family اولین اقتباس سینمایی این داستان پس از لایو اکشن محصول ۱۹۹۱ و دنباله آن Addams Family Values «ارزش‌های خانواده آدامز» محصول ۱۹۹۳ است. گروه صداپیشگان پرستاره این فیلم شامل اسکار آیزاک (Oscar Isaac)، شارلیز ترون (Charlize Theron) و آلیسون جنی (Allison Janney) است. این فیلم باید با رقبایی هم‌سطح خودش مثل Abominable «نفرت انگیز» و Maleficent: Mistress Of Evil «مالیفیسنت: معشوقه شیطان» رقابت کند.

خانواده آدامز که در تیمارستانی متروک بالای یک تپه زندگی می‌کنند شامل گومز (با صدای آیزاک)، همسرش مورتیشیا (با صدای ترون) و بچه‌های عجیبشان ونزدی (با صدای مورتس) و پاگزلی (با صدای فین ولفهارد (Finn Wolfhard)) است. اما جامعه پیرامون آن‌ها – به رهبری شخصیت تلویزیونی کوته فکر مارگو (با صدای جنی) – از این مردم عجیب به عنوان همسایه خود خوششان نیامده و می‌خواهند آن‌ها از این محله بروند.

این داستان چارلز آدامز الهام‌بخش سیتکام موفقی محصول ۱۹۶۰، فیلم‌های دهه ۹۰ و حتی یک فیلم موزیکال بوده است. انیمیشن The Addams Family با طراحی شخصیت‌های مسخره خودش می‌خواهد روی بدن نامتناسب و واکنش‌های بی‌روح آن‌ها تاکید کند – مخصوصا وقتی ونزدی عروسک‌های خودش را زیر تیغ گیوتین می‌گذارد و پاگزلی در خانه مواد منفجره پرتاب می‌کند.

مشکل اینجاست که ظاهر اعضای خانواده از حرف‌هایی که می‌زنند خنده‌دارتر است: به ازای هر شوخی که خنده مخاطب را به همراه دارد، چندین شوخی مسخره هم گفته می‌شود. اگرچه تماشای ظاهر عجیب و غریب خانواده آدامز لذت‌بخش است – ما می‌دانیم آن‌ها در واقع آدم‌هایی دوست داشتنی، نجیب و وفادار هستند – اما The Addams Family در ایجاد برند کمدی تاریک خودش در کنار شوخی‌هایی درباره اینترنت، رسانه‌های اجتماعی و برنامه‌های تلویزیونی موفق عمل نمی‌کند.

البته بازیگران تقصیری در به وجود آمدن این مشکل ندارند. آیزاک شخصیت گومز را به عنوان مردی مشتاق اما کمی گیج به تصویر کشیده، و ترون شخصیت مورتیشیا را با افسردگی کافی به نمایش گذاشته است. اما بیشتر خنده‌ها توسط ونزدی از مخاطب گرفته می‌شوند که می‌داند بهترین راه برای یاغی بودن در خانواده‌اش این است که خودش را به آدمی عادی تبدیل کند. دیگر شخصیت جذاب فیلم عمو فستر برادر احمق گومز است. مورتس و نیک کرول روش‌های مختلفی برای نمایش شخصیت‌های خود در نظر گرفته‌اند، جایی که ونزدی تمام دیالوگ‌هایش را با لحنی تحقیرآمیز و لذت‌بخش ادا می‌کند، در حالی که کرول شخصیت فستر را به عنوان آدمی کاملا احمق به تصویر کشیده است.

The Addams Family با مدت زمان تقریبا ۹۰ دقیقه‌ای، در واقع برای مخاطبان کودک ساخته شده، و در عین حال شوخی‌هایی دارد که احتمالا فقط والدینشان متوجه آن‌ها شوند. اما ورنون و تیرنان با تنبلی سعی در نمایش شوخی‌های سطحی داشته و هرگز موفق نمی‌شوند از پتانسیل کامل این خانواده عجیب و دوست‌داشتنی بهره ببرند.